Kenyataan Media Ahli Parlimen DAP Iskandar Puteri Lim Kit Siang di Salem, Tamil Nadu pada hari Ahad, 4 Ogos 2019:
Kita semua haruslah membina suatu keyakinan diri yang baharu, satu semangat Malaysia Boleh, untuk kita melawan segala momokan dan ancaman yang dibuat-buat bagi mencapai era kegemilangan untuk Malaysia
Saya telah mengadakan perjumpaan dengan rakyat dan pelajar Malaysia semasa lawatan saya ke Salem semalam.
Daripada negara orang, saya telah mengikuti perkembangan semasa di tanah air, termasuklah kontroversi mengenai pengenalan seni khat jawi kepada pelajar darjah empat melalui kurikulum pendidikan Bahasa Malaysia di Sekolah Jenis Kebangsaan Cina dan Tamil.
Beberapa persoalan telah timbul dan telahpun dijawab berkenaan dengan isu ini, antaranya:
Adakah menjadi kewajipan kepada pelajar-pelajar di SJK Cina dan Tamil untuk mempelajari tulisan jawi di bawah rancangan baru ini?
Tidak, kerana Kementerian Pelajaran tidak berhasrat untuk melaksanakan ujian atau peperiksaan untuk seni khat ini.
Bilakah rancangan untuk memperkenalkan seni khat jawi ini diputuskan?
Pada tahun 2016 oleh kerajaan Barisan Nasional.
Adakah kementerian berhasrat untuk mendengar pendapat-pendapat lain mengenai perkara ini?
Pihak Kementerian Pelajaran akan meneruskan pelaksanaan rancangan ini, tetapi pandangan daripada pelbagai pihak akan terus didengari untuk memastikan terdapatnya pertimbangan yang adil.
Mungkin soalan yang lebih penting untuk ditanya adalah:
Adakah seseorang yang belajar tulisan jawi itu mengkhianati bahasa dan budaya orang Cina?
Pada saya, jawapannya adalah tidak.
Semasa saya ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA) 1969, saya telah belajar tulisan jawi dengan sendiri di dalam tahanan. Perkara ini tidak mengurangkan identiti saya sebagai seorang Cina, malah ia telah membantu saya untuk lebih memahami erti menjadi seorang rakyat Malaysia.
Apakah bentuk pembinaan negara yang sesuai dalam konteks sebuah negara yang berbagai bahasa, kaum, budaya, dan agama — asimilasi atau integrasi?
Pada tahun 1994, Dr Mahathir dalam tahun ke-13 beliau sebagai Perdana Menteri keempat Malaysia, telah mengumumkan bahawa dasar asimilasi kerajaan Barisan Nasional yang diamalkan sebelum ini tidak bersesuaian dengan konteks negara berbilang kaum seperti di Malaysia dan integrasi budaya seharusnya menjadi asas pembinaan negara.
Tetapi, selain daripada asimilasi dan integrasi, terdapat satu cara yang ketiga yang lain, di mana komuniti-komuniti ini dibiarkan untuk hidup secara berasingan di bawah satu sistem politik yang sama.
Di mana orang Cina hidup di dalam dunianya sendiri, tanpa berinteraksi langsung dengan orang daripada kaum yang lain, dan begitu juga dengan orang Melayu dan India.
Saya tidak berjuang untuk sebuah Malaysia seperti ini.
Malaysia yang saya mahu lihat adalah satu negara di mana orang Melayu, Cina, India, Kadazan, dan Iban keluar daripada kepompong masing-masing untuk berinteraksi dengan satu sama lain, untuk belajar, menghargai, dan menerima hakikat yang Malaysia ini adalah satu negara yang berbilang kaum — di mana seorang Cina tidak dianggap mengkhianati kaum dan budayanya kerana seni halus jawi yang dipelajarinya, seorang Melayu tidak dianggap mengkhianati kaumnya kerana seni tarian Bharatanayam-nya, ataupun seorang India dianggap pengkhianat bangsa kerana kemahiran seni kaligrafi Cinanya.
Dalam kata lain, seorang rakyat Malaysia Cina bukanlah 100 peratus Cina, tetapi mempunyai dimensi tambahan yang boleh digelarkan sebagai dimensi tambahan Malaysianya, begitu juga bagi seorang Melayu dan India.
Seperti yang saya katakan di Chennai semalam, satu soalan yang penting untuk semua rakyat Malaysia: Siapakah “mereka” di dalam konteks Malaysia?
Adakah “mereka” ini orang Cina dan India kepada seorang Melayu; orang Melayu dan India kepada seorang Cina: dan orang Melayu dan Cina kepada seorang India?
Jika inilah jawapannya, jelas sekali kita belum berjaya dalam membina satu identiti negara, kerana “mereka” itu sepatutnya bukan seorang rakyat Malaysia, biarpun sama ada daripada Indonesia, China, India, atau mana-mana pun pelusuk dunia sekalipun.
Menteri Pendidikan, Maszlee Malik telah mengatakan yang pengenalan seni khat jawi untuk pelajar tahun 4 bukanlah bertujuan untuk mengIslamkan para pelajar di SJK Cina dan Tamil.
Beliau berkata, kita tidak boleh melihat pengenalan jawi sebagai satu bentuk asimilasi budaya kerana usaha ini bertujuan untuk membolehkan para pelajar untuk mengenali budaya dan warisan seni di negara ini.
Sebagai contoh, terdapat tulisan jawi di mata wang ringgit Malaysia, di Jata Negara, dan jata-jata negeri.
Saya mengaku, sebelum ini saya tidak menyedari kewujudan tulisan jawi di mata wang ringgit ini. Selepas menyedari perkara ini, saya melihat kepada mata wang Rupee India dan menyedari terdapatnya bukan sahaja skrip rasmi tulisan Hindi, tetapi juga bahasa-bahasa daerah seperti Tamil, Telugu, Marathi, Urdu, Malayanam, Gujarati, Bengali, Punjadi, dan Kannada.
Pada masa yang sama, saya setuju dengan pandangan yang menekankan kepentingan reformasi pendidikan bagi membolehkan para pelajar daripada Malaysia untuk mendapatkan keputusan atas purata dan dikelaskan dengan satu pertiga teratas dunia.
Malaysia kelihatan seperti terperangkap di dalam satu situasi yang luar biasa yang jika tidak ditangani, hanya akan membawa kita semua ke kancah perpecahan, kemunduran, dan kegagalan untuk memanfaatkan nilai dan kualiti terbaik daripada pelbagai tamadun yang bertumpu di Malaysia untuk membina sebuah bangsa Malaysia yang dihormati di mata dunia.
Situasi ini adalah apabila di mana orang Melayu, Cina, India, Kadazan, dan Iban berasa terancam dengan satu sama lain.
Semua komuniti berasa seakan-akan budayanya akan dihapuskan.
Tetapi siapakah yang menimbulkan perasaan ini?
Bukan sahaja pelbagai kaum ini merasakan ancaman terhadap kewujudannya, Islam juga berasakan terancam dan pada masa yang sama agama bukan Islam juga berasa terancam.
Oleh itu, rakyat Malaysia mestilah membangunkan satu kesedaran diri baharu untuk mencapai cita-cita kita semua, satu semangat Malaysia Boleh, untuk kita melawan segala momokan dan ancaman yang dibuat-buat bagi membolehkan kita dan negara ini maju dalam semua bidang yang diceburi manusia dan mencapai satu era kegemilangan Malaysia.
Lim Kit Siang
民主行动党依斯干达公主城国会议员林吉祥于2019年8月4日（星期日）在泰米尔纳德邦的塞勒姆发布的媒体文告：
为了达到马来西亚的黄金时代，马来西亚人民必须建立新的自信、新的“马来西亚能”精神，以驱除人为或想象的恐惧和魔鬼
昨天在塞勒姆的行程中，我会见了当地的马来西亚人和马来西亚留学生。
我一直从远处关注国内的发展，包括计划在华小和淡小四年级马来文课程中介绍爪夷文书法（khat）的争议。
以下的问答是似乎是爪夷书法争议到目前为止的状况：
问：在新的计划下，华小和淡小学生是否要强制学习爪夷书写？
答：答案是否定的，因为教育部长已经保证不会评估学生们掌握该艺术的能力。
问：介绍爪夷书法成为修改后课程的一部分，有关计划是何时决定的？
答：在国阵政府执政时的2016年。
问：教育部是否愿意考虑有关课题的进一步看法？
答：“即使在学校介绍爪夷书法的计划将继续，教育部将继续接受各方的观点，确保有公允的考量。”教育部长在星期五的一份声明中如此说道。
另一个应该提出的问题或许是，一个学习了爪夷文的人，是否背叛了华人的种族、语言和文化？
对我而言，答案是否定的。
当我于1969年第一次在《内安法令》下被扣留时，我在扣留营中自学爪夷文。那不但没让我的华人特质减少些什么，或许还让我变得更像马来西亚人。
多元种族、多元语言、多元文化和多元宗教的马来西亚应该采取什么形式的国家建设 – 同化或融合？
1994年，马哈迪医生在他担任马来西亚第4任首相的第13个年头，公开宣布国阵政府放弃了同化的国家建设政策，因为它已经意识到这不适合像马来西亚这样的多元社会，因此融合而不是同化应该成为我国建国进程的基础。
然而，除了同化和融合，还有国家建设的第三种选择——没有同化也没有融合，但不同的社群只是在同一政治制度下分开并存。
我一直主张融合——不是同化，也不是既不同化又不融合的民族建构，但仅仅是让不同的社群在同一个政治体系下各自生活。
有些华人完全生活在自己的华人世界中，没有与其他种族互动；正如有些马来人和印度人完全生活在各自的马来或印度世界中一样。
这不是我努力争取的马来西亚。
我想看到的马来西亚是马来人、华人、印度人、卡达山人和伊班人从他们自己的世界中走出来与其他社群互动；学习、欣赏和接受马来西亚不是属于任何一个社群，而是所有不同的社群使这片土地成为他们的祖国，一个华人没有因其精湛的爪夷文而背叛种族和文化；一个马来人不会因为他的婆罗多舞曲目而背叛种族和文化，或者一个印度人因为掌握了中文书法而背叛了种族和文化。
换句话说，马来西亚人是一个华人，他不是100％的华人，但有一个额外的面向，可以说是马来西亚为他添加的面向；马来人不是100％的马来人，而是有马来西亚为他添加的面向；印度人不是100%的印度人，而是有马来西亚为他添加的面向。
正如我昨天在金奈所说的，所有马来西亚人都必须提出一个问题：在马来西亚的背景下，谁是“他者”？
“他者”指的是华人和印度人之于马来西亚的马来人、马来人和印度人之于马来西亚的华人，以及马来人和华人之于马来西亚的印度人吗？
如果这就是答案，那么我们就还没有在马来西亚国家建设中取得成功，因为“他者”只能是非马来西亚人，无论是来自印度尼西亚、中国、印度还是世界上任何其他地方。
教育部长马智礼说，该部为学习马来文的4年级学生介绍爪夷文书法，并不是为了在华小和淡小“建立伊斯兰化”的举动。
他说，人们不应该把介绍爪夷文视为文化同化，因为引入爪夷文书法是让学生认识到国家遗产和特征的努力。
例如，爪夷文字就出现在令吉钞票、马来西亚国徽和各州州徽。
我必须承认，我没有意识到在令吉钞票上有爪夷文。这让我去看印度卢比钞票，不仅有官方印地文，也其他地区的官方语言，如泰米尔文、泰卢固文、马拉地文、乌尔都文、马拉雅拉姆文、古吉拉特文、孟加拉文、旁遮普文和卡纳达文。
可是，我同意马来西亚在教育方面的迫切重要性是推行改革，使马来西亚学生在国际评估中能够达到高于全球平均水平的成绩，并在世界上排名前三分之一，而不是像今天这样，置于最低的三分之一的等次。
马来西亚似乎陷入了一种非同寻常的境地，如果不加以处理，只会导致更大的分裂和不团结及停滞不前，不能利用汇集在马来西亚的伊斯兰、中华、印度和西方文明的最佳价值观和品质来建立一个伟大的马来西亚。
这种非同寻常的情况是马来人感到受威胁、华人感到受威胁、印度人感到受威胁、卡达山人感到受威胁、伊班人也感到受威胁。
每个社群都被告知其文化和种族面临着生存威胁。
然而，谁在为我国所有种族群体制造这些威胁呢？
不仅各民族都感到受威胁，伊斯兰教也感到受威胁，非伊斯兰宗教亦感到受威胁。
马来西亚人必须建立一种“志比天高”的新自信、一种崭新的“马来西亚能”精神，驱除各种人为或想象的恐惧和魔鬼，使马来西亚在各个人类致力于发展的领域脱颖而出，从而实现马来西亚的黄金时代。
Media Statement by DAP MP for Iskandar Puteri Lim Kit Siang in Salem, Tamil Nadu on Sunday, August 4, 2019:
Malaysians must develop a new self-confidence, a new “Malaysia Boleh” spirit, to exorcise the contrived or imaginary fears and demons so as to achieve a golden age for Malaysia
I met Malaysians and Malaysian students during my trip to Salem yesterday.
From afar, I have been following developments back home, including the controversy over plans to introduce “khat” or Jawi calligraphy in the Year 4 Bahasa Malaysia curriculum for Chinese and Tamil primary schools.
The following Q&A appears to be the position of the Jawi controversy so far:
- Q. Is it going to be compulsory for students in Chinese and Tamil primary schools to learn the Jawi script under the new plan?
A. The answer is no as the Education Ministry has assured that pupils would not be assessed on their mastery of the art. - Q. When were plans to introduce khat as part of a revision of the curriculum decided?
A. In 2016 under the Barisan Nasional government. - Q. Is the Education Ministry prepared to entertain further views on the matter?
A. “Although the plan to introduce khat in schools will proceed, the ministry will still accept the views of various parties to ensure that there is fair consideration,” the Educaiton Ministry has said in a statement on Friday.
May be another question that should be asked is whether a person who learns Jawi is betraying the Chinese race, language and culture.
To me, the answer is in the negative.
When I was first detained under the Internal Security Act in 1969, I taught myself Jawi in detention. It did not make me any less of a Chinese, and may have helped in making me more of a Malaysian.
What form of nation-building should be pursued in multi-racial, multi-lingual, multi-cultural and multi-religious Malaysia – assimilation or integration?
In 1994, Dr. Mahathir Mohamad in his 13th year as the fourth Prime Minister of Malaysia, publicly announced that the Barisan Nasional government had given up its nation-building policy of assimilation as it had realised that this was unsuitable for a plural society like Malaysia and that integration and not assimilation should be the basis of the nation-building process in the country.
But apart from assimilation and integration, there is a third alternative of nation-building: no assimilation and no integration but where different communities live side by side but separately under the same political system.
I have always advocated integration – not assimilation nor a nation building which is neither assimilation nor integration, but merely to let the separate communities to live by side although under the same political system.
There are Chinese who live completely in the Chinese universe of their own, without inter-acting with other races; just as there are Malays and Indians who live completely within their own respective Malay or Indian universes.
This is not the Malaysia that I strive for.
The Malaysia I want to see is one where the Malays, Chinese, Indians, Kadazans and Ibans come out of their own universes to interact with other communities; to learn, appreciate and accept that Malaysia is not to be identified with any one community but with all the different communities who have made the land their mother country – where a Chinese has not betrayed race and culture for his exquisite Jawi skill, a Malay has not betrayed race and culture because of his Bharatanatyam repertoire, or an Indian betrayed race and culture because of his mastery of Chinese calligraphy.
In other words, a Malaysian is a Chinese who is not 100 per cent Chinese but has an extra dimension which could be described as Malaysia-plus; a Malay who is not 100 per cent Malay but with a Malaysia-plus dimension; and an Indian who is not 100 per cent Indian but with a Malaysia-plus dimension.
As I said in Chennai yesterday, one question all Malaysians must ask: Who is the “Other” in the Malaysian context?
Is the “Other” the Chinese and Indians to a Malay Malaysian, the Malays and Indians to a Chinese Malaysian, and the Malays and Chinese to an Indian Malaysian?
If this is the answer, then we have not yet succeeded in Malaysian nation-building, for the “Other” must be a non-Malaysian, whether from Indonesia, China or India or any other part of the world.
Education Minister Maszlee Malik said the ministry’s move to introduce khat writing for Year 4 Malay students was not aimed at “establishing Islamisation” in Chinese and Tamil primary schools.
He said people should not look at Jawi’s introduction as cultural assimilation as the introduction of khat writing was an effort for school students to recognise the country’s heritage and identity.
The Jawi script, for example, is in the ringgit note, the coat of arms for Malaysia and in the emblem of the various states.
I must admit that I had not realised that Jawi is in the ringgit note. This made me look at the Indian rupee note, and there is not only the Hindi official script, but of other regional official languages as well like Tamil, Telegu, Marathi, Urdu, Malayanam, Gujarati, Bengali, Punjabi and Kannada.
But I agree that the pressing importance in Malaysia with regard to education is to introduce reforms so that Malaysian students in international assessments can attain above global average results and be ranked in the top one-third of world countries instead of being placed in the lowest one-third bracket as is the position today.
Malaysia seems to be trapped in an extraordinary situation which, if not addressed, will only lead to greater division and disunity, stagnation and failure to leverage on the best values and qualities of the Islamic, Chinese, Indian and Western civilisations which meet in confluence in Malaysia to build a great Malaysian nation.
This extraordinary situation is one where the Malays feel threatened, the Chinese feel threatened, the Indians feel threatened, the Kadazans feel threatened and the Ibans feel threatened.
Every community is made to believe that its culture and ethnicity is facing an existential threat.
But who is creating all these threats to all racial groups in the country?
Not only the various races feel threatened, Islam feels threatened and the non-Islamic religions feel threatened.
Malaysians must develop a new self-confidence of “reaching for the stars”, a new “Malaysia Boleh” spirit, to exorcise the various contrived or imaginary fears and demons for Malaysia to excel itself in various fields of human endeavour so as to achieve a golden age for Malaysia.
Lim Kit Siang